18. dzielnica w Paryżu jest usytuowana na wzgórzu Montmartre, gdzie znajduje się słynna na całym świecie bazylika Sacré-Cœur, lecz mało kto wie, iż w jej centralnej części pnie się ku górze ulica Lepic, ważna dla historii motoryzacji. Ulica ma 14 metrów szerokości i ponad 750 metrów długości, a kąt nachylenia jezdni rue Lepic wynosi 13 stopni. Współczesny turbodiesel dCi pokona stromą ulicę bez trudu mocą swoich 85 czy 110 koni mechanicznych. Jak pokonał stromą rue Lepic pojazd o mocy zaledwie półtora konia mechanicznego?
Do budowy Voiturette Louis Renault zakupił jednocylindrowy, dolnozaworowy czterosuwowy silnik firmy de Dion Bouton o pojemności 198 cm3. Moc prototypowego pojazdu Renault to ok. 1,5 KM przy 500 obr./min. Silnik ważył ponad 23 kg. Wiadomo, że wersja z 1899 roku miała pojemność skokową 273 cm3 i niecałe 2 konie mechaniczne. Louis zbudował pierwszą na świecie manualną trzybiegową skrzynię przekładniową z bezpośrednim przełożeniem trzeciego biegu i biegiem wstecznym. Dzięki niej, mimo niewielkiej mocy Renault Voiturette mogło podjechać na wzniesienie rue Lepic.
Skrzynia z przesuwnymi kołami zębatymi i trzema biegami była wówczas przełomem technologicznym, a napęd na tylne koła był przekazywany za pomocą wału umieszczonego pod podłogą. Była to nowinka konstrukcyjna na skalę światową. Wcześniej – aż do czasu Benz Patent-Motorwagen Nummer 1. Carla Benza (1886), napęd z silnika i przekładni był przekazywany na koła za pomocą łańcuchów,.
Voiturette miał solidną ramę nośną ze stalowych kształtowników. Zawieszenie przednie składało się z belki nośnej i półeliptycznych resorów piórowych. Przy sztywnej tylnej osi także zamontowano resory piórowe. Hamulce ręczny i główny – sterowany za pomocą pedału – działały wyłącznie na tylną oś.
Pierwszy pojazd konstrukcji Louisa Renault miał długość 1,8 metra, szerokość 1 m i wysokość 1,38 m. W stanie gotowym do jazdy ważył ok. 230 kg. Prędkość maksymalna wersji z 1899 roku wynosi 32 km/h, lecz prototyp z całą pewnością był wolniejszy.
Pierwsze Renault zamiast kierownicy posiadało wychylany w odpowiednim kierunku drążek sterowy. Otwarte nadwozie określano mianem „Phaeton”. Wspierany przez braci, Louis Renault, rozpoczął budowę pojazdu na początku października 1898 roku, trwała ona 2,5 miesiąca. 24 grudnia 1898 roku konstruktor wyruszył do Paryża, aby przeprowadzić ostateczną próbę nowego pojazdu, który przebiegł pomyślnie przy aplauzie zgromadzonej w pobliskich kawiarniach publiczności. Prototyp Voiturette został prawie natychmiast zakupiony przez obecnego na pokazie przyjaciela Alfreda Renault, ojca konstruktora. Jeszcze tego samego dnia 12 klientów złożyła zamówienie na podobne pojazdy, a bracia Renault postanowili, że założą firmę, która będzie budować pojazdy podobne do Voiturette.
Pierwsze Voiturette posiadały benzynowy, chłodzony powietrzem 1-cylindrowy silnik de Dion Bouton, o pojemności 273 cm3 i mocy ok. 1,8 KM, osiąganej przy 500 obrotach na minutę. Potem zastąpiła go 2-cylindrowa jednostka chłodzona wodą. Radiator (chłodnicę), składający się z wężownicy z dodatkowym użebrowaniem, ulokowano początkowo pod silnikiem. Po latach, gdy wprowadzono dodatkowe chłodzenie wentylatorem, chłodnice w samochodach Renault umieszczano za silnikiem, tuż przy ściance odgradzającej go od kabiny.
12 czerwca 1899 roku w Paryżu zaprezentowano model Voiturette Type A i większy Type B z silnikiem o pojemności 450 ccm. Według różnych źródeł do końca 1899 roku zbudowano 71 lub 76 egzemplarzy.
