Potocznie zwany 190 albo Baby-Benzem model debiutował z dwoma 4-cylindrowymi, benzynowymi silnikami do wyboru: jako 190, z gaźnikową jednostką rozwijającą moc 66 kW (90 KM), oraz 190 E, z zasilanym wtryskiem paliwa motorem o mocy 90 kW (122 KM).

Mercedes-Benz systematycznie poszerzał paletę modelową, wprowadzając kolejne warianty. Wystarczy przytoczyć tylko kilka z nich: przykładowo, 190 D (53 kW/72 KM, w produkcji od 1983 r.) znany był z cichej pracy, w czym swój udział miało zastosowanie wygłuszenia silnika – po raz pierwszy w seryjnie produkowanym aucie osobowym. Nieznany wcześniej poziom osiągów modelu wysokoprężnego zaoferowano w roku 1986 (początkowo, do jesieni 1987 r., tylko na rynku północnoamerykańskim) – zadebiutował wówczas 5-cylindrowy wariant 190 D 2.5 Turbo (90 kW/122 KM). W przypadku mocnej wersji benzynowej 190 E 2.6 (122 kW/166 KM, również od 1986 r.) inżynierowie podołali wyzwaniu zmieszczenia pod maską W 201 rzędowej „szóstki” M 103.

Sukcesy w sporcie
Odmiana 190 E 2.3-16 (136 kW/185 KM), zaopatrzona w przełomową głowicę z 4 zaworami na cylinder, już w chwili swojej premiery jesienią 1983 r. miała na koncie sportowy sukces: trzy prototypy modelu ustanowiły długodystansowe rekordy świata, pokonując odległość 25 000 km, 25 000 mil oraz 50 000 km ze średnimi prędkościami ocierającymi się o 250 km/h. Wyczynu tego dokonały na torze Nardò w południowej Italii.
Swoje sportowe zdolności 190 E 2.3-16 zademonstrował również na otwarciu nowego Nürburgringu: w dniu inauguracji toru, 12 maja 1984 r., około 20 kierowców wystartowało tam w wyścigu właśnie za kierownicą tego modelu. Zwycięzcą został Brazylijczyk Ayrton Senna, wówczas znany jedynie miłośnikom motorsportu.
Topowym wariantem W 201 był 190 E 2.5-16 Evolution II (173 kW/235 KM). To na jego bazie powstał odnoszący liczne sukcesy samochód wyścigowy, od 1990 r. startujący w serii DTM.
Triumfy, które producent ze Stuttgartu odnosił w DTM w latach 80. i 90., są zresztą ściśle powiązane ze „190”: w latach 1988-1993 wyścigowe auta turystyczne bazujące na tym modelu z sukcesami startowały w mistrzostwach z fabrycznym wsparciem. W tym czasie Mercedes-Benz zdobył dwa mistrzostwa konstruktorów (1991 oraz 1992), a w 1992 r. Klaus Ludwig został mistrzem DTM w 190 E 2.5-16 Evolution II. Prócz tego małe limuzyny z gwiazdą wywalczyły cztery tytuły wicemistrzowskie oraz trzy trzecie miejsca.
Po raz pierwszy W 201 otrzymał homologację wyścigową dla grup A i N w roku 1985 – był to model 190 E 2.3-16. W 1986 r. do rywalizacji w DTM przystąpiły nim pierwsze prywatne ekipy, a Volker Weidler zdobył za jego kierownicą tytuł wicemistrza tej serii. Sezon 1988 przyniósł oficjalny powrót ekipy Mercedes-Benz do świata sportów motorowych. Startując w DTM z fabrycznym wsparciem Mercedesa, Roland Asch zajął drugie miejsce. W 1989 r. na tory wyjechał 190 E 2.5-16 Evolution, zaś rok później jego miejsce zajął 190 E 2.5-16 Evolution II, w sezonie 1993 zastąpiony przez AMG-Mercedesa 190 E (Klasa 1) – a wszystkie te pojazdy bazowały na W 201.

Liczy się bezpieczeństwo

Kompaktowa limuzyna z 1982 r. stanowiła rewolucję pod względem bezpieczeństwa. Projektanci konsekwentnie wdrażali bowiem nie tylko aktywne, ale i pasywne środki ochrony podróżujących, zapewniające wysoki poziom bezpieczeństwa – co w przypadku stosunkowo małego, lekkiego pojazdu stanowiło dla inżynierów ze Stuttgartu pewne wyzwanie. Najważniejszym punktem było tu niezależne, wielodrążkowe zawieszenie tylnej osi z pięcioma wahaczami na koło. Opracowali je: dr Kurt Enke, Alf Müller oraz Manfred von der Ohe. Do dziś konstrukcja ta jest powszechnie stosowana w produkcji pojazdów.
W dziedzinie pasywnego bezpieczeństwa kluczowe było połączenie lekkiej architektury z wysokim poziomem ochrony w trakcie zderzenia. Konstrukcja dachu W 201, z poprowadzonymi podłużnymi belkami na zewnątrz, ze względu na niską masę oraz stabilność stała się standardem kolejnych serii modelowych Mercedes-Benz. Po raz pierwszy w segmencie kompaktowych limuzyn zastosowano też rozwidlone wzmocnienia stożkowe o określonej odkształcalności, wykonane z wysokowytrzymałej blachy – zapewniały one wysoką odporność na skutki zderzenia, zwłaszcza czołowego z częściowym przesunięciem przeszkody.

Także design W 201, nadzorowany przez Bruno Sacco, wyznaczał standardy. Dając początek zupełnie nowej klasie modeli z gwiazdą, 190 zyskała nowoczesne linie. Równocześnie została odpowiednio zoptymalizowana pod względem aerodynamiki – ze współczynnikiem oporu powietrza równym 0,34, w chwili premiery w 1982 r. była najbardziej opływową spośród wszystkich oferowanych wtedy limuzyn Mercedesa.

Młody klasyk z historią
Prace nad W 201 ruszyły w 1973 r., gdy Mercedes-Benz powrócił do starych pomysłów zaprojektowania pojazdu plasującego się poniżej klasy wyższej. Inspiracja przyszła z Ameryki Północnej, gdzie zaostrzono wymogi dotyczące zużycia paliwa dla całej floty aut. Co więcej, samochód kompaktowy oferujący standardy komfortu i bezpieczeństwa osobowych Mercedesów wzbudzał wielkie zainteresowanie.
Seryjna produkcja W 201 ruszyła w Sindelfingen, a później odbywała się także w fabryce Mercedes-Benz w Bremie. Na potrzeby nowej serii modelowej tamtejsze zakłady produkcyjne zostały znacząco rozbudowane. Do dziś fabryka w Bremie pozostaje głównym wytwórcą Klasy C, której pierwsza generacja – W 202 – zastąpiła W 201 w 1993 r. 
Do sierpnia 1993 r. wyprodukowano łącznie około 1 879 630 egzemplarzy serii W 201.