Przełomowy charakter wynalazku polega na tym, że w przeciwieństwie do klasycznych silników tłokowych, posuwisto-zwrotny ruch tłoka nie jest zamieniany na ruch obrotowy, a wykorzystywany bezpośrednio. Pozwala to radykalnie zmniejszyć liczbę części ruchomych, a zarazem masę maszyny, i jednocześnie znacznie zwiększyć sprawność i niezawodność systemu.

Źródłem energii mechanicznej jest dwusuwowy silnik z dwustronnym tłokiem o przekroju spłaszczonej litery „W". Eksplozja mieszanki paliwowo-powietrznej odrzuca tłok, na którym umieszczony jest magnes neodymowo-żelazo-borowy trwały. Przemieszczając się, tłok spręża znajdującą się po jego drugiej stronie sprężynę gazową, która zapewnia powrót tłoka. Spaliny usuwane są przez sterowane elektronicznie zawory wylotowe, zaś mieszanka zasysana jest przez wloty w ściankach cylindra. Pod koniec suwu sprężania do komory spalania wtryskiwane jest paliwo i cykl zaczyna się od początku. Prąd indukowany jest w cewce umieszczonej wokół dolnej części cylindra, w której porusza się magnes.